Leczenie dyskopatii szyjnej – skuteczna terapia
we Wrocławiu

Dyskopatia szyjna to schorzenie, które może powodować ból szyi, sztywność, bóle promieniujące do barku lub ramienia, drętwienia, osłabienie mięśni oraz ograniczenie ruchów szyi. Najczęściej wynika z podrażnienia lub ucisku korzeni nerwowych przez zmieniony chorobowo dysk lub zmiany zwyrodnieniowe.

W naszej Klinice Fizjoterapii łączymy aktualną wiedzę fizjoterapeutyczną z bezpiecznymi technikami terapii manualnej, neurodynamiki i ćwiczeń ukierunkowanych na stabilizację szyjnego odcinka kręgosłupa. Naszym celem jest nie tylko zmniejszenie bólu, ale także poprawa funkcji i zapobieganie nawrotom.

Umów online!

Co to jest dyskopatia szyjna?

Dyskopatia szyjna to zmiany w obrębie krążków międzykręgowych w odcinku szyjnym kręgosłupa — najczęściej na poziomach C5–C6 i C6–C7. Uszkodzony lub zdegradowany dysk może podrażniać lub uciskać korzeń nerwowy, co prowadzi do do bólu korzeniowego lub radikulopatii szyjnej — objawów promieniujących do barku, ramienia lub dłoni.

Krążki w odcinku szyjnym są podatne na zmiany przeciążeniowe i zapalne. Do zmian prowadzą m.in.:

przeciążenia, długotrwała pozycja z wysuniętą głową („forward head posture”),
gwałtowne ruchy i mikrourazy,
praca siedząca i powtarzalne zgięcie szyi,
procesy degeneracyjne związane z wiekiem.

Objawy dyskopatii szyjnej

Objawy zależą od poziomu ucisku i rodzaju zmian, ale najczęściej występują:

Objawy miejscowe:

ból szyi (często ostry lub przewlekły),
sztywność karku,
ograniczenie ruchomości szyi,
ból przy rotacji, zgięciu lub wyproście.

Objawy promieniujące:

ból promieniujący do barku, ramienia, przedramienia lub dłoni,
drętwienie, mrowienie, „prąd”,
osłabienie mięśni zależne od poziomu nerwu (np. trudność w unoszeniu ramienia, osłabienie chwytu),
zaburzenia czucia w obrębie dermatomów szyjnych.

Najczęściej ucisk dotyczy poziomu:

C7 (najczęstszy – aż 46–69%),
C6,
C8,
C5.

Objawy nasilają się zwykle przy ruchach, które zmniejszają przestrzeń otworu międzykręgowego – np. odchylenie i rotacja głowy w stronę bólu.

Umów wizytę!

Diagnostyka dyskopatii szyjnej

Podstawą diagnozy jest szczegółowy wywiad i badanie fizjoterapeutyczne obejmujące ocenę ruchu, odruchów, siły mięśniowej oraz testy prowokacyjne.

Najważniejsze testy kliniczne (według Wainner et al.):

Test Spurlinga,
Test napięciowy nerwów ULNTT (upper limb neural tension tests),
Test odciążeniowy (distraction test),
Rotacja szyi < 60° po stronie objawów.

Połączenie 4 pozytywnych testów daje 90% prawdopodobieństwa radikulopatii szyjnej.

Jeśli objawy tego wymagają, pacjent może zostać skierowany do lekarza specjalisty (neurologa, ortopedy), który może zlecić odpowiednie badania diagnostyczne, takie jak:

MRI – obrazuje ucisk i zmiany dysku,
RTG lub CT – przy podejrzeniu zmian kostnych i stenoz,
EMG – w celu oceny przewodnictwa nerwowego.

Leczenie dyskopatii szyjnej

W zdecydowanej większości przypadków najlepsze efekty daje leczenie zachowawcze, a operacja jest konieczna jedynie w przypadku objawów neurologicznych, które postępują lub nie reagują na rehabilitację.

Cele terapii:

redukcja bólu i stanu zapalnego,
zmniejszenie ucisku na korzeń nerwowy,
poprawa zakresu ruchu,
przywrócenie prawidłowej pracy mięśni szyi i barku,
edukacja i zapobieganie nawrotom.

Fizjoterapia dyskopatii szyjnej – metody leczenia

Edukacja i zalecenia
Podstawą terapii jest zrozumienie mechanizmu bólu oraz wpływu pozycji, ergonomii i aktywności.
Terapia manualna
Stosowana ostrożnie, w formie technik mobilizacji (PA, PPIVM, NAG, SNAG) lub pracy tkanek miękkich. Badania pokazują, że:
- techniki manualne są najbardziej skuteczne w połączeniu z ćwiczeniami,
- nie powinny stanowić jedynej formy terapii,
- manipulacje szyjne („nastawianie”) nie są zalecane ze względu na ryzyko powikłań, m.in. uszkodzeń tętnic kręgowych.
Neurodynamika (mobilizacja nerwów)
Techniki ślizgowe i napięciowe stosowane w pozycjach ULNTT, poprawiające ślizg nerwu i zmniejszające drażnienie. Stosowane delikatnie, jako ruchy oscylacyjne.
Ćwiczenia zwiększające ruchomość
Najskuteczniejsze w zmniejszaniu objawów:
- rotacja przeciwna,
- zgięcie boczne przeciwne,
- delikatne AROM szyi,
- ćwiczenia przywracające pełen zakres ruchu.
Ćwiczenia wzmacniające i stabilizujące
Obejmuje m.in.:
- aktywację głębokich zginaczy szyi (craniocervical flexion) → 3×10,
- ćwiczenia łopatkowe: retrakcja, podciąganie, prone row (wiosłowanie w leżeniu przodem),
- ćwiczenia siłowe obręczy barkowej (późniejszy etap),
- początkowo izometrie, później progresja do ćwiczeń oporowych.
Trakcja szyjna
Badania pokazują, że dodanie trakcji mechanicznej zwiększa skuteczność terapii w porównaniu z samymi ćwiczeniami — zwłaszcza przy radikulopatii.
Technika McKenziego (MDT)
W przypadku CDPS stosuje się powtarzalne ruchy i pozycje korekcyjne oparte na centralizacji objawów.

Kiedy konieczna jest operacja?

Operację rozważa się, jeśli występują:

nasilające się objawy neurologiczne (postępujące osłabienie, zaburzenia czucia),
objawy rdzeniowe lub cechy mielopatii (schorzenie polegające na uszkodzeniu rdzenia kręgowego),
brak poprawy po min. 3-6 miesiącach terapii (z wyjątkiem wyraźnego deficytu siły),
silny ból uniemożliwiający codzienne funkcjonowanie.