Opis:
Najczęściej spotykane u sportowców, szczególnie u mężczyzn po 30 roku życia, zazwyczaj występuje w strefie około 6 cm powyżej przyczepu piętowego, który jest uważany za najmniej unaczynioną okolicę ścięgna. Jego zerwanie wymaga degeneracji ścięgna w >50%.
Prezentacja:
Pacjenci mogą skarżyć się na prodromalne (zwiastujące chorobę) objawy jeszcze przed zerwaniem, zazwyczaj występują one przy odpychaniu w czasie biegania lub przy silnym ruchu bocznym. Pacjenci mogą słyszeć „trzask”, często opisywany jako uczucie uderzenia w plecy, zanim zdadzą sobie sprawę, iż nie są w stanie odepchnąć się kostką, a ból zlokalizowany jest w pięcie.
Badanie:
Najbardziej wiarygodnym sposobem rozpoznania jest utrata oporności na bierne zgięcie grzbietowe (ku górze stopy) lub utrata aktywnego wygięcia podeszwowego (w dół stopy). Może występować w tym miejscu wyczuwalna szpara. Obecne są stłuczenia, siniaki oraz często pozytywny wynik testu Thompson’a.
Obrazowanie:
MRI i USG są pomocne w przedoperacyjnym planowaniu w celu określenia stopnia zwyrodnienia ścięgna i stopnia jego zerwania.
Leczenie:
Można rozważyć zarówno leczenie chirurgiczne, jak i zachowawcze. Nieopracyjne leczenie początkowo obejmuje unieruchomienie w zgięciu podeszwowym, ze stopniowym zwiększaniem zgięcia grzbietowego w miarę postępu gojenia. Wczesna rehabilitacja funkcjonalna przynosi doskonałe wyniki, a odsetek ponownych przerwań jest podobny jak w przypadku leczenia chirurgicznego. Leczenie chirurgiczne polega głównie na zeszyciu zerwanych końców ścięgna za pomocą szwów małoinwazyjną metodą przezskórną lub klasyczną - otwartą. W tym przypadku odsetek ponownych zerwań jest mniejszy, jednak mogą wystąpić problemy z gojeniem się ran, infekcje czy też uszkodzenia nerwu łydkowego (n. suralis). Minimalnie inwazyjna przezskórna naprawa próbuje uniknąć tych powikłań i ostatnimi czasy zyskuje na popularności. Po zabiegu chirurgicznym również rekomendowana jest wczesna rehabilitacja.