Przewlekła niestabilność boczna stawu skokowego

Opis:

Najczęściej uszkadzanym więzadłem jest więzadło skokowo-strzałkowe przednie (ATFL),a drugim co do częstości jest więzadło strzałkowo-piętowe (CFL). Najczęstszą przyczyną są urazy skrętne, tzw supinacyjne. Chroniczna niestabilność może być wynikiem niepełnego wyleczenia, często także związana z innymi patologiami stawu skokowego, takimi jak zmiany kostno-chrzęstne kości skokowej lub złamania.

Prezentacja:

Pacjenci narzekają na utrzymującą się niestabilność z licznymi epizodami skręceń, która może nasilać się w przypadku drobnych zdarzeń, np. chodzenia po nierównym podłożu.

Badanie:

Porównanie ze stroną przeciwną oraz badania wysiłkowe, które ujawniają zwiększone przesunięcie lub podwichnięcie kości skokowej. Ponadto test ścienny dla określenia zakresu zgięcia grzbietowego, którego deficyt stanowi istotny czynnik ryzyka kolejnych urazów skrętnych. Ocena palpacyjna. W zakresie badań obrazowych przede wszystkim USG i MRI.

Leczenie:

Podstawowym leczeniem w przypadku niestabilności stawu skokowego jest leczenie niechirurgiczne. Początkowe postępowanie skupia się na kontrolowaniu bólu i obrzęku. Doskonałe wyniki daje wczesna rehabilitacja funkcjonalna oraz odpowiednia fizjoterapia. Pacjenci pracują nad treningiem wzmacniającym, zakresem ruchu, równowagą i propriocepcją. W przypadku uszkodzenia niepełnego lub częściowej utraty funkcji może być konieczne założenie ortezy na okres 2-3 tygodni. Niepowodzenie niechirurgicznego leczenia lub istotna, nawracająca niestabilność jest wskazaniem do rekonstrukcji aparatu więzadłowego.

Tendinopatia ścięgna Achillesa

Opis:

Zapalenie ścięgien najczęściej objawia się zgrubieniem i stanem zapalnym tkanki okołościęgnowej, wiąże się także z ostrym bólem. Przewlekłe bóle ścięgna bez cech zapalnych to najczęściej stan zwyrodnieniowy w obrębie substancji ścięgien z degeneracją śluzowatą, metaplazją chrząstki i zwyrodnieniem tłuszczowym.

Badanie:

Zapoznanie się z historią aktywności fizycznej – ćwiczeń i rozgrzewki. Wyniki badania fizykalnego zwykle pokazują wyczuwalne zgrubienia zajętego obszaru z różnym stopniem miejscowego zapalenia. Ból nasila się przy zgięciu grzbietowym i napięciu mięśnia. Biomechaniczna ocena nadmiernie ruchliwej płaskiej stopy jest ważna, ponieważ korzystne mogą być ortezy korekcyjne lub noszenie obuwia w celu kontroli ruchu. MRI jest obrazową metodą z wyboru dla oceny stanu zapalnego lub stopnia zwyrodnienia ścięgna.

Leczenie:

Pomocne mogą być: ulepszony program rozciągania, szyny noce, niesteroidowe leki przeciwzapalne (NSAIDs), lód, odpoczynek, a nawet unieruchomienie na okres 2-4 tygodni. Leczenie chirurgiczne zakłada usunięcie dewitalizowanych tkanek zapalnych i zwyrodnieniowych.

Uszkodzenie ścięgna Achillesa

Opis:

Najczęściej spotykane u sportowców, szczególnie u mężczyzn po 30 roku życia, zazwyczaj występuje w strefie około 6 cm powyżej przyczepu piętowego, który jest uważany za najmniej unaczynioną okolicę ścięgna. Jego zerwanie wymaga degeneracji ścięgna w >50%.

Prezentacja:

Pacjenci mogą skarżyć się na prodromalne (zwiastujące chorobę) objawy jeszcze przed zerwaniem, zazwyczaj występują one przy odpychaniu w czasie biegania lub przy silnym ruchu bocznym. Pacjenci mogą słyszeć „trzask”, często opisywany jako uczucie uderzenia w plecy, zanim zdadzą sobie sprawę, iż nie są w stanie odepchnąć się kostką, a ból zlokalizowany jest w pięcie.

Badanie:

Najbardziej wiarygodnym sposobem rozpoznania jest utrata oporności na bierne zgięcie grzbietowe (ku górze stopy) lub utrata aktywnego wygięcia podeszwowego (w dół stopy). Może występować w tym miejscu wyczuwalna szpara. Obecne są stłuczenia, siniaki oraz często pozytywny wynik testu Thompson’a.

Obrazowanie:

MRI i USG są pomocne w przedoperacyjnym planowaniu w celu określenia stopnia zwyrodnienia ścięgna i stopnia jego zerwania.

Leczenie:

Można rozważyć zarówno leczenie chirurgiczne, jak i zachowawcze. Nieopracyjne leczenie początkowo obejmuje unieruchomienie w zgięciu podeszwowym, ze stopniowym zwiększaniem zgięcia grzbietowego w miarę postępu gojenia. Wczesna rehabilitacja funkcjonalna przynosi doskonałe wyniki, a odsetek ponownych przerwań jest podobny jak w przypadku leczenia chirurgicznego. Leczenie chirurgiczne polega głównie na zeszyciu zerwanych końców ścięgna za pomocą szwów małoinwazyjną metodą przezskórną lub klasyczną - otwartą. W tym przypadku odsetek ponownych zerwań jest mniejszy, jednak mogą wystąpić problemy z gojeniem się ran, infekcje czy też uszkodzenia nerwu łydkowego (n. suralis). Minimalnie inwazyjna przezskórna naprawa próbuje uniknąć tych powikłań i ostatnimi czasy zyskuje na popularności. Po zabiegu chirurgicznym również rekomendowana jest wczesna rehabilitacja.